Wer ist schuld?
In den letzten Wochen wurde viel über die Geschehnisse berichtet, die dazu führten, dass
wir in Parzelle 60 ausgelagert wurden. Wir, die ArbeiterInnen der rückeroberten Fabrik der
VIOME, haben das Bedürfnis, die Ereignisse zu erklären, die uns an diesen Punkt brachten.
Seit Februar, als FILKERAM zwangsversteigert und ihr Grundstück veräußert wurde, haben wir zur Solidarität aufgerufen, und die Resonanz war sehr stark . Es fand eine Versammlung statt, an der über 150 Menschen und Kollektive teilnahmen, um einen Weg zu finden, die Zwangsräumung des Teils der Fabrik zu verhindern, den wir seit Sommer 2011 besetzt hatten. Es wurde beschlossen, verschiedene Maßnahmen zu ergreifen, um das besetzte Fabrikgelände in unserem Besitz zu halten, nicht nur als Arbeitsplatz, sondern auch als sozialen Raum, wie er es in den letzten 11 Jahren war. In diesen Jahren gelang es uns (zusammen mit der Solidarität), viele Zwangsversteigerungen zu verhindern und eine faktische Anerkennung dieses Soziotops als gemeinsames kulturelles, soziales und politisches Projekt durchzusetzen.
Wir haben unsere Geburtstagsfeier organisiert, die ein großer Erfolg war, da ein großer Teil der Gemeinschaft daran teilnahm (über 10.000 Menschen). Mit den zentralen Slogans „Die Fabriken den ArbeiterInnen“, und „Nach zehn Jahren ist es keine Utopie, es ist eine Fabrik, die Geschichte macht!“, zeigten die Anwesenden, die alle mit einer Stimme diese Losungen riefen, ihre Absichten in dieser Nacht. Danach gab es eine Live-Performance der Libertasalonica, eine weitere Live-Performance des Festivals der besetzten Räume, eine Theateraufführung des Kollektivs „En Dynamei Ensemble“ und viele, viele Live-Performances der Solidaridad Cantina.
Alles in allem haben sehr viele Menschen die Veranstaltung unserer Fabrik besucht.
Währenddessen wollten wir herausfinden, inwieweit der Zwangsversteigerungsprozess legal war, um eventuell die undurchsichtigen Machenschaften des neuen Eigentümers erahnen zu können. Der neue Eigentümer hingegen versuchte, so oft er auch auftauchte, freundlich und aufgeschlossen zu erscheinen, mit der Fortsetzung unseres Projektes auf dem Grundstück Nr. 60 einverstanden zu sein, und versuchte uns von Anfang an davon zu überzeugen, dass er keine Maßnahme ergreifen würde, um es ebenfalls zu kaufen. Jedes Mal, wenn wir um weitere Informationen baten, antwortete er jedoch nicht. Irgendwann bat er um einen Termin, bei dem sein Anwalt und sein Ingenieur anwesend waren, und sie schlugen vor, die Straße auf der Rückseite der Parzelle 60 zu reparieren, damit wir sie als Ein- und Ausfahrt nutzen können.
Der Erschöpfungszustand der KollegInnen nach so vielen Jahren der Bewachung der
Fabrik, sieben Tage die Woche, vierundzwanzig Stunden am Tag, in Verbindung mit der
geringen Beteiligung anderer Strukturen in der Gegend, ließ uns bezüglich unserer
Kampfeinstellung misstrauisch werden. In der letzten Periode spürten wir, dass sich etwas
zusammenbraute. Wir organisierten eine Verstärkung der Schichten, viele solidarische
MitstreiterInnen übernahmen Schichten, und es begann erneut eine Phase des Kampfes gegen die Zwangsräumung der besetzten Fabrik. Es wurden Solidaritätsversammlungen abgehalten und die Fabrik wurde rund um die Uhr bewacht. Die Tage vergingen ohne jegliche Entwicklung, und wir merkten, dass sich Müdigkeit einstellte. Wir beschlossen, die Schichten zu verkürzen, da wir bei diesem Tempo nicht mehr lange durchhalten konnten.
In dieser Phase versuchte der neue Investor, das gesamte FILKERAM-Grundstück einzuzäunen, so dass wir praktisch ohne Zufahrt dastanden. Zu diesem Zeitpunkt befanden sich in der Fabrik sieben KollegInnen und etwa zehn solidarische MitstreiterInnen, die mit der Bewachung betraut waren. Sie alle stellten sich vor das Montage-Team und hinderten es daran, den Zaun zu errichten. Die Polizeipräsenz betrug etwa zehn Personen. Trotz ihrer Überlegenheit wagten sie es nicht, eine Verhaftung vorzunehmen. In diesem Moment erschien ein selbsternannter „Superman“ und versuchte (trotz unserer Einwände, ihn zu stoppen), unseren energischen Protest zu unterbrechen, indem er vorschlug, dass es Gespräche zwischen den beiden Seiten geben sollte. Schließlich überzeugte er die Seite der Eigentümer und einen Teil der KollegInnen und MitstreiterInnen, die Umzäunung zu verschieben, was zu einer sinnlosen, inhaltslosen Verhandlungsrunde führte.
In diesem Moment dachten wir, wir würden Zeit gewinnen, aber in Wirklichkeit haben wir dem Eigentümer Zeit gegeben, einen Räumungsplan vorzubereiten. Das ist die Taktik des
Kapitals, zu reagieren, wenn es sich in einer schwierigen Lage befindet. Wenn es entschlossenen Widerstand gegen einen seiner Vorhaben gibt, annullieren seine Manager
scheinbar ihre Pläne, aber im nächsten Jahr wird ihr Konzept mit der Schock-Strategie wieder aufs Tapet gebracht (wie von Naomi Klein in dem gleichnamigen Buch beschrieben wird).
Nach zwei Wochen des Wartens und eines substanzlosen Dialogs taucht der neue
Eigentümer um sechs Uhr morgens mit einem sehr starken Polizeiaufgebot aus Bereitschaftspolizei, Spezialeinsatz- und Sicherheitskräften auf, sperrt die Umgebung ab,
um den Zugang für jedermann zu verhindern, und betritt die rückeroberte Fabrik mit einem
Staatsanwalt! Einigen KollegInnen gelingt es mit viel Mühe und nach einer Verfolgungsjagd (durch die Sicherheitskräfte), das Gelände zu betreten. Uns wird dann von der Polizei mitgeteilt, dass sich unsere Besetzung nur auf das Grundstück 60 beschränkt und dass „wir es mit der Rebellion nicht übertreiben sollten, denn schließlich gehöre uns auch diese Parzelle nicht!“
Die vier Arbeiter, die es geschafft haben, auf das Gelände zu gelangen, versuchen, so viel wie möglich von den Apparaten und Instrumenten mitzunehmen, die uns gehören, aber „das Spiel ist aus“. Alles, was wir in diesem Moment mitnehmen können, sind Teile der Betriebsausrüstung der SE VIO.ME. Es gelingt uns, mit der Polizei einen Zeitraum für den Umzug zu vereinbaren, und über unsere geplante Veranstaltung am nächsten Tag zu verhandeln (wir haben darum gebeten, den einzigen Eingang zur Fabrik nicht zu schließen).
Was nun die oben erwähnte Taktik (vor der Schock-Strategie) betrifft, positionierte sich das
Kapital, da es sich schwach fühlte (in der Ära 2010-2015), nicht gegen das Projekt der
Selbstverwaltung. Das lag nicht nur daran, dass unser Schicksal weltweit große Aufmerksamkeit erregt hatte, sondern auch in der Region und auf den Straßen der Stadt stark präsent war. Sie ließen die Zeit gegen uns arbeiten. Sie rechneten damit, dass wir müde werden und aufgeben. Doch sie mussten feststellen, dass dies nicht der Fall war, im Gegenteil, die Menschen reagierten positiv auf unsere Aufrufe, die jeweiligen Zwangsversteigerungstermine zu blockieren. Zunächst wurde ein Betretungsverbot für den Korridor zum Büro der Konkursrichterin unter Mithilfe von Bereitschaftspolizisten im Gerichtsgebäude verhängt, und später wurden die Versteigerungen elektronisch durchgeführt. Sie fanden einen Investor und schafften es (mit den entsprechenden Garantien), die Immobilien zu veräußern.
Andererseits gab es im Laufe der Zeit (11 Jahre) keine weiteren ähnlichen Beispiele und
es wurden landesweit keine vergleichbaren Strukturen geschaffen. Erschöpfung trat ein,
der Einfluss der Solidaritätsinitiative nahm ab, die Gesellschaft (die ArbeiterInnen nicht ausgenommen) erlebte eine konservative Wende. Schließlich muss auch mitberücksichtigt
werden, dass es uns nicht gelungen war, in den zehn Jahren unseres Bestehens zu beweisen, dass durch eine solidarische Praxis ähnliche Projekte funktionieren könnten, die neue Arbeitsplätze und Einkommen für die dort arbeitenden Menschen schaffen im Vergleich zu den Betrieben mit einer Chefetage – eine Situation, die die Perspektivlosigkeit gefördert hat. Am Ende haben wir in einer sinnlosen Verhandlung mit dem neuen Eigentümer nachgegeben und uns auf das Grundstück Nummer 60 zurückgezogen. Doch all dies bedeutet nicht, dass wir den Kampf aufgeben, unseren Anspruch auf das gesamte Gelände mit anderen Mitteln durchzusetzen.
Wir, die KollegInnen der „Kooperative der ArbeiterInnen der VIO.ME“, zusammen mit dem
Kollektiv „Kantine Solidaridad“ (Theatergruppe „En Dynamei Ensemble“), den solidarischen Menschen, die uns umgeben, und jeder anderen solidarischen Struktur, die sich in der Zwischenzeit formieren sollte, werden diesen Kampf bis zum Ende führen! Trotz allem, was passiert ist, erfolgte die Wiederaufnahme der Produktion schnell. Die reflexartige Inbetriebnahme und die Erneuerung von einigen KollegInnen ist ein weiterer Beweis, dass die Fabrik der VIOME durch die Kooperative der SE VIO.ME weiterhin produzieren und die Hoffnung auch für ähnliche Projekte der ArbeiterInnen lebendig halten wird.
Denn das können wir viel besser machen!
Mit kämpferischen und solidarischen Grüßen
Die ArbeiterInnen der VIO.ME
Originaltext (griech.)
Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023
Τις πταίει;
Πολύς λόγος έγινε για το τι συνέβη τις τελευταίες εβδομάδες και φτάσαμε να αποκλειστούμε στο κομμάτι με το όνομα 60. Οι εργαζόμενοι στο ανακτημένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ νιώθουμε την ανάγκη να εξηγήσουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν και φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Απ’ τον Φλεβάρη που έγινε ο πλειστηριασμός της Φίλκεραμ και πουλήθηκε το οικόπεδο, κάναμε ένα κάλεσμα προς στην αλληλεγγύη και η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη. Έγινε μια συνέλευση, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 150 άτομα και συλλογικότητες, για να βρούμε τρόπο να αποτρέψουμε την έξωση μας από το κομμάτι του εργοστασίου που είχαμε καταλάβει από το καλοκαίρι του 2011.
Αποφασίστηκε να κάνουμε διάφορες δράσεις για να καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον κατειλημμένο χώρο στην κατοχή μας, όχι μόνο ως χώρο εργασίας αλλά και ως κοινωνικό χώρο, όπως είχε διαμορφωθεί τα τελευταία 11 χρόνια. Στα χρόνια αυτά, (μαζί με την αλληλεγγύη) καταφέραμε να αποτρέψουμε πολλούς πλειστηριασμούς και να επιβάλουμε μια de facto αναγνώριση του χώρου, ως κοινού πολιτιστικού, κοινωνικού και πολιτικού εγχειρήματος.
Οργανώσαμε την γιορτή των γενεθλίων μας, που είχε με μεγάλη επιτυχία, αφού συμμετείχε μεγάλο μέρος της κοινωνίας (πάνω από 10.000 κόσμος). Με κεντρικά συνθήματα “τα εργοστάσια στους εργάτες”, “μετά από δέκα χρόνια δεν είναι ουτοπία, είναι ένα εργοστάσιο που γράφει ιστορία!” οι παραβρισκόμενοι φωνάζοντας όλοι με μια φωνή έδειξαν τις προθέσεις τους εκείνο το βράδυ.
Μέτα οργανώθηκε ένα live από την Ελευθεριακή, ένα ακόμη live από το φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων, ένα θεατρικό από την συλλογικότητα “Εν δυνάμει” και πάρα πολλά live από την Kαντίνα Solidaridad. Συνολικά, πέρασε πάρα πολύς κόσμος από το εργοστάσιο. Παράλληλα ψάχναμε να βρούμε κατά πόσο είναι νόμιμη η διαδικασία του πλειστηριασμού, μήπως και καταφέρουμε να μαντέψουμε την θολότητα των ενεργειών από μεριάς νέας ιδιοκτησίας. Ο νέος ιδιοκτήτης από την άλλη, όσες φορές εμφανίστηκε, επεδίωκε να δείχνει φιλικός και δεκτικός στο να συνεχίσει το εγχείρημα μας στο κομμάτι του οικόπεδου 60 (που μέχρι στιγμής είναι σε καθεστώς δέσμευσης από την ανεξάρτητη αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος) προσπαθώντας να μας πείσει από την αρχή πως δεν πρόκειται να κάνει ενέργειες αγοράς και αυτού.
Παρόλα αυτά, κάθε φορά που ρωτούσαμε κάτι παραπάνω απέφευγε να απαντήσει. Κάποια στιγμή ζήτησε ένα ραντεβού, με παρουσία του δικηγόρου του και του μηχανικού του και μας προτείνουν να μας φτιάξουν τον δρόμο που βρίσκεται από την πίσω πλευρά του οικοπέδου 60, ώστε να χρησιμοποιούμε αυτόν ως είσοδο/έξοδο. Η κούραση των εργαζομένων στα τόσα χρόνια φύλαξης, εφτά μέρες την εβδομάδα εικοσιτέσερις ώρες την ημέρα, σε συνδυασμό με την μικρή συμμετοχή άλλων δομών στον χώρο, έβαλε σε αρνητικές σκέψεις τους εργαζόμενους, σε ότι αφορούσε το αγωνιστικό κομμάτι.
Την τελευταία περίοδο, νιώθαμε ότι κάτι ετοιμάζουν. Οργανωθήκαμε για ενίσχυση των βαρδιών, πήραν βάρδιες και πολλοί αλληλέγγυοι και άρχισε μια αγωνιστική περίοδος ενάντια στην έξωση από τον κατειλημμένο χώρο. Οι συνελεύσεις αλληλεγγύης μαζικοποιήθηκαν και το εργοστάσιοφυλαγόταν όλο το εικοσιτετράωρο. Οι μέρες περνούσαν, χωρίς κάποια εξέλιξη και αντιλαμβανόμασταν ότι επέρχεται κούραση. Πήραμε την απόφαση να μικρύνουν οι βάρδιες γιατί με τους ρυθμούς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε καιρό.
Στη φάση εκείνη, έγινε μια προσπάθεια από την ιδιοκτησία να φράξει το σύνολο του οικόπεδου της Φίλκεραμ, αφήνοντας μας ουσιαστικά χωρίς δρόμο. Εκείνη την στιγμή, βρισκόταν στο εργοστάσιο εφτά εργαζόμενοι και περίπου δέκα αλληλέγγυοι στην περιφρούρηση. Μπήκαν όλοι μπροστά από τα συνεργία της περίφραξης και τους εμπόδισαν την τοποθέτηση της περίφραξης.
Η παρουσία της αστυνομίας ήταν περί τα δέκα άτομα. Παρά την υπεροχή τους σε δύναμη, δεν τόλμησαν να κάνουν σύλληψη. Τη στιγμή εκείνη, εμφανίστηκε ένας αυτόκλητος σούπερμαν και προσπάθησε (παρόλο που του φωνάξουμε να σταματήσει) να διακόψει τις ακτιβιστηκές ενέργειες προτείνοντας να γίνουν συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών. Τελικά, έπεισε την πλευρά των ιδιοκτητών να αναβάλουν την περίφραξη και μέρος των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να αναλωθούμε σε μια διαπραγμάτευση ανούσια, χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Είναι η στιγμή που νομίζαμε ότι κερδίζουμε χρόνο αλλά ουσιαστικά δίναμε χρόνο στην ιδιοκτησία να ετοιμάσει το σχέδιο εκκένωσης του χώρου. Αυτή είναι η τακτική που έχει το κεφάλαιο να αντιδράει όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Όταν υπάρχουν δυναμικές αντιδράσεις σε κάποιο σχέδιο του, (ακυρώνει) προσχηματικά το σχέδιο αλλά σε επόμενο χρόνο το επαναφέρει αιφνιδιαστικά με το δόγμα του σοκ (όπως το περιγράφει η Naomi Klain στο ομώνυμο βιβλίο).
Μετά από δυο βδομάδες αναμονής και ένα διάλογο χωρίς ουσία, η νέα ιδιοκτησία εμφανίζεται στις έξι το πρωί με πολύ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, και Ασφαλίτες, αποκλείει την γύρο περιοχή, για να μην υπάρχει δυνατότητας πρόσβασης από κανέναν, και μπαίνει στον κατειλημμένο χώρο μαζί με εισαγγελέα!
Κάποιοι εργαζόμενοι με πολύ κόπο και κυνηγητό (από τους ασφαλίτες) καταφέρνουμε να μπούμε στον χώρο και μας ανακοινώνεται από την αστυνομία ότι η κατάληψη θα περιοριστεί στο οικόπεδο 60 και μάλιστα “να μην πολύ/αντιδράμε γιατί ούτε αυτό μας ανήκει”!
Οι τέσσερις εργαζόμενοι που έχουμε καταφέρει να μπούμε στον χώρο, επιδιώκουμε να πάρουμε ότι περισσότερο μπορούμε από αυτά που ισχυριζόμαστε ότι μας ανήκουν, αλλά το “παιχνίδι έχει κριθεί”. Το μόνο που καταφέρνουμε να πάρουμε εκείνη την στιγμή, είναι τα λειτουργικά κομμάτια της ΣΕ ΒΙΟΜΕ, να διασφαλίσουμε ένα διάστημα μετακόμισης μηχανημάτων και να διαπραγματευτούμε με την αστυνομία για το event της επόμενης μέρας (ζητήθηκε μην κλείσουν την μοναδική είσοδο για το εργοστάσιο).
Τώρα όσον αφορά την τακτική (πριν το ΣΟΚ) που αναφέρεται παραπάνω, όταν το κεφάλαιο νιώθει αδύναμο (εποχή 2010- 2015) δεν πράττει εναντίον του εγχειρήματος της αυτοδιαχείρισης. Αυτό γιατί, εκτός της πολύ μεγάλης έκταση και δημοσιότητας που έχει πάρει το ζήτημα σε παγκόσμιο επίπεδο, υπάρχει και μια δυναμική παρουσία στο χώρο και στους δρόμους της πόλης. Αφήνουν τον χρόνο να κάνει την δουλειά του.
Περίμεναν να κουραστούμε και να τα παρατήσουμε. Είδαν ότι αυτό δεν γινόταν, αντίθετα μάλιστα, ο κόσμος ανταποκρινόταν σε κάθε κάλεσμα ακύρωσης πλειστηριασμού. Στην αρχή, έβγαλαν διαταγή απαγόρευσης διέλευσης στον διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο της εισηγήτριας, με παρουσία δυνάμεων ΜΑΤ εντός του δικαστικού μεγάρου και αργότερα έκαναν ηλεκτρονικούς τους πλειστηριασμούς.
Βρήκαν τον επενδύτη και (με τις ανάλογες εγγυήσεις) κατάφεραν να το πουλήσουν. Απ’ την άλλη, στο πέρασμα του χρόνου (11 χρόνια), δεν υπήρξαν άλλα αντίστοιχα παραδείγματα και δεν δημιουργηθήκαν δομές εντός του χώρου, υπήρξε κούραση, η εξασθένηση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης η συντηρηκοποίηση της κοινωνίας (δεν εξαιρούνται οι εργαζόμενοι), συνυπολογίζοντας και την σπορά του τρόμου, λόγω του ότι δεν καταφέραμε να αποδείξουμε στα δέκα χρόνια λειτουργίας μας, ότι με αλληλεγγύη μπορούν να λειτουργήσουν εργοστάσια που θα πολλαπλασίαζαν τους εργαζόμενους και τα εισοδήματα τους, σε σχέση με τα εργοστάσια που έχουν αφεντικό, καλλιεργήθηκε ο φόβος και η ανασφάλεια.
Καταλήξαμε να συνομιλήσουμε με τον νέο ιδιοκτήτη σε μια διαπραγμάτευση ανούσια και να υποκύψουμε, υποχωρώντας στο οικόπεδο με αριθμό 60. Όλα αυτά χωρίς να σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τον αγώνα για διεκδίκηση του συνόλου του χώρου με άλλες διαδικασίες.Εμείς οι εργαζόμενοι της “Συνεργατικής Εργαζομένων ΒΙΟ.ΜΕ.” αντάμα με την δομή της καντίνας “solidaridad” (θεατρική ομάδα εν δυνάμει), τον αλληλέγγυο κόσμο που συνεχίζει να μας περιβάλει και ότι άλλη δομή μπορεί να δημιουργηθεί στο μεσοδιάστημα θα δώσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους!
Παρά τα όσα έγιναν, η προσαρμογή στην παραγωγή είναι γρήγορη, τα αντανακλαστικά για συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου και η ανανέωση μέρους των εργαζομένων, δείχνει ότι το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ μέσα από την ΣΕ ΒΙΟΜΕ θα συνεχίσει να λειτουργεί, να παράγει και να κρατάει ζωντανή την ελπίδα και σε άλλες παραγωγικές δυνάμεις.
Για το ότι εμείς μπορούμε πολύ καλύτερα!
Αγωνιστικά, αλληλέγγυα οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟΜΕ
Du muss angemeldet sein, um einen Kommentar zu veröffentlichen.